Głód

Hasło brzmiało: „poznaj poprzez gastronomię kraj… w którym nie jesteś”. Sugerowaną metodą było pójście do restauracji w etnicznej restauracji i spróbowanie lokalnych przysmaków, aby przejść przez smaki.

Pierwszy kęs znał Bejrut. Słodki dźwięk jego mowy i świeży smak herbaty miętowej. Bejrut, tak drogi słońcu, to samo słońce, które każdego dnia całuje rany wojenne, bardzo widoczne, jego budynków i innych, niektóre pokryte bliznami, a jeszcze inne niewidoczne dla jego mieszkańców.

Był szczęśliwy w Bejrucie, wąchając jaśmin z ulic, spacerując po Hamrze, zawsze kierując się pieśnią żałobny w towarzystwie fal Morza Śródziemnego, które kąpią się w tym skrzyżowaniu południka i równoleżnika, gdzie wschód i zachód stają się jednym.

Trzeci kęs już nie smakował próchnica. Wiedziałem fattehdo tabullehdo halloumido koftado Baba Ganuchdo manakish i do Libanu.

Wciąż byłem głodny. Głód na świecie Prawie poruszona niewidzialną, niewidzialną i chciwą siłą skierowała się w stronę białej porcelanowej miski, w której ukrył kawałek Peru.

Pierwszą rzeczą, którą zauważył, był smak kwaśnej cytryny, potem słodki dotyk czerwonej papryki i aromat kolendry. W końcu dał się oczarować tej podeszwie, którą Luis mógł złapać na swojej czerwonej łodzi, która oparła się falom Punta Hermosa .

Ten jeden ceviche Było pyszne Nagle przeniósł go na stoły tego placu na placu San Martín, na brukowane ulice Arequipa, na zmęczone, ale dostojne spojrzenie kobiet keczua. 9 milionów mieszkańców mieszkało w Limie, a 9 milionów myśli mieszkało w jego głowie.

Ten jeden ceviche To było spotkanie. To było spotkanie z Limą. To było spotkanie z kontrastami: cytryną i pieprzem, możliwościami centrum i wyzwaniami przedmieść, kolonialnymi wspomnieniami i przyszłymi nadziejami, ona i ona dzisiaj.

Ten jeden ceviche To był prezent. Miało to przeżyć artystyczne noce Barranco, napoje Pisco Sour śmiejąc się z nieznajomymi, których zdawał się znać na zawsze, jego ręce pisały w czarno-białej gazecie siedzącej na Plaza de Armas. A potem miał ożywić podróż z wieloma słońcami na niebie i kilkoma słońcami w portfelu, miał ożywić 400 metrów wysokości wzgórza San Cristóbal z Limą pod stopami i wewnątrz serca.

Zapomniałem próchnica i delektowałem się ceviche Czuł się jak Asia, więc pozwolił się opętać tej małej, choć pysznej przekąsce nigiriA jego język, umysł i serce podróżowały do ​​Tokio, do Asakusa. Wszystko otaczało majestatyczną świątynię Senso-ji, z ogromną latarnią, tysiącami szczęśliwych uroków, z chłopakami i rytuałami Shinto, z dziewczętami w mundurkach szkolnych i innymi z tradycyjnymi kimonami. Wszystko otaczało majestatyczną świątynię Senso-ji, także tę małą izakaya prowadzony przez Riuko. Riuko, życie zawodowe, mało uśmiechów, wiele zmarszczek i dwie ukryte delikatne dłonie, którymi przygotował najlepiej ramen z sąsiedztwa Ze stolicy. Z całego świata. Kiedy parująca płyta dotarła do jego dłoni, wydawało się, że wkracza w trans, w innym świecie, świecie smaku przypraw, starożytnego smaku, magicznego smaku.

On nigiri Skończyło się, ale pamięć nie była, pamięć biegła szybciej niż czas, niż przestrzeń i pamięć. Pamiętał takoyakis z Osaki, z okonomiaki Hiroszimy, tych yakitori pochłonięty pod śniegiem Sapporo, z cielęcina Hida Ryby Takayama, Kobe i Okinawa.

Wciąż byłem głodny. Głód na świecie Głód w Bejrucie, w Limie, w Tokio. Głodny być głodny.

Tak było, z pełnym brzuchem i szczęściem na czubkach palców, wziął najsłodszy deser, jaki zjadł: zarezerwował bilet w jedną stronę do następnego miejsca docelowego, co nie było ważne, ważne, że poszła za nim głodny życia